Als de enige vrouwelijke afgevaardigde in het Belgische amateurvoetbal was Linda Lievens altijd al een unicum in de voetbalwereld, maar voor onze club was ze vooral heel bijzonder, want als één van de meest geëngageerde vrijwilligers bij onze club heeft ze elke week opnieuw veel van haar vrije tijd doorgebracht in Oostakker, en dat allemaal speciaal voor onze Ratjes. Maar nu wil ze graag tijd maken voor andere dingen.
Linda, na acht jaar trouwe dienst als afgevaardigde van het eerste elftal ga je je tricolore band van afgevaardigde aan de haak hangen, dat zal voor spelers, technische staf én voor de supporters een beetje wennen worden…
Linda Lievens: het zal een beetje raar zijn, ook voor mij hoor. Maar dit is geen afscheid! Ik ga zeker nog vaak op de club aanwezig zijn tijdens de thuiswedstrijden of wanneer er een evenement plaatsvindt. Ik wou gewoon geen ‘verplichtingen’ meer en om die reden heb ik besloten dat het mooi is geweest, nu is dus het tijd voor iets anders. Tijdens deze rare periode en de lockdown heb ik me de bedenking gemaakt dat ik de voorbije jaren enorm veel tijd en energie in het voetbal heb gestoken. En ik heb dat altijd met bijzonder veel plezier gedaan, want de Racing, dat is echt mijn thuis, maar het laat je ook nooit los. En ik wil ook terug wat meer tijd voor mezelf en ook voor mijn familie.
Je bent een écht clubicoon, iedereen binnen én buiten KRC Gent kent Linda Lievens. Je was acht seizoenen de afgevaardigde bij de A-kern, hoe ben je er eigenlijk ooit ingerold?
Linda Lievens: Ongeveer negen jaar geleden hielp ik elke donderdagavond mee in de kantine. We waren toen al verhuisd naar het complex in Oostakker. Roos had die vraag gesteld en ik vond dat heel plezant. Ik heb toen al snel veel mensen leren kennen van de A-kern. En nadat Glenn Geeraerts vertrok als trainer, werd Chris Andries zijn opvolger. Dat was op het moment (in 2012) dat Racing ook een nieuwkomer had aangetrokken uit Spanje, Antonio Munoz. Maar Antonio sprak toen alleen maar Spaans en ze hadden iemand nodig om de vertaling te kunnen doen tijdens de trainingen of bij de voorbereiding van de wedstrijd. Ik spreek vlot Spaans en zo ben ik er toevallig ingerold. Maar Adries werd al snel ontslagen als trainer en toen is Tjorven De Brul in de plaats gekomen, samen met Wim Tafte. Dat was een heel fijne periode, ook al vielen de resultaten tegen. Rond de jaarwisseling is De Brul dan ontslagen en Jannes Tant is in de plaats gekomen en vanaf dat moment hebben we een onvoorstelbare reeks neergezet en vanuit een bijna verloren positie zijn we toch nog kampioen geworden. Dat seizoen was écht onvergetelijk!
Ja, want onverwacht toch nog kampioen geworden, met een spelersgroep die fantastisch aan elkaar hing?
Linda Lievens: Dat seizoen was voor mij meteen één van de hoogtepunten in die acht seizoenen als afgevaardigde. Ik had een hele goeie band met Antonio Munoz, die topschutter werd en één van de smaakmakers was van de competitie. En na nieuwjaar was er nog een tweede Spanjaard bijgekomen, Samuel Jiminez. Omdat ik hen in het Spaans goed kon begeleiden voelden ze zich echt thuis. Maar ook de rest van die spelersgroep van toen was super, want échte Racingers zoals Jan Criel en Mathieu Welvaert ga ik ook nooit vergeten. Want die gaven zich altijd voor 200% én toch was er heel veel plezier! Er zaten ook ‘plakkers’ in die groep waar we ook in de kantine veel plezier mee beleefd hebben. Niels Elewaut is nu ook zo iemand: hij kan een match beslissen, maar hij is ook belangrijk als sfeermaker in de groep.
Welke andere hoogtepunten heb je nog onthouden?
Linda Lievens: Vaak zijn dat gewoon dagdagelijkse momenten tijdens de trainingen, de leukste herinneringen zijn niet noodzakelijk bepaalde matchen, maar vooral dingen die je beleeft met de technische staf of als team. Ik heb eigenlijk met alle trainers een goeie band gehad. Voor mij was het natuurlijk wel speciaal om je zoon te zien debuteren in het eerste elftal. Sommige mensen hadden de naam Richard Mendoza misschien wel al eens horen vallen, want in het seizoen 2015-2016 mocht hij al meetrainen met de A-kern en kreeg hij op het einde van het seizoen ook speelminuten, maar het seizoen nadien kreeg hij voluit zijn kans en dat is natuurlijk wel bijzonder als je zelf op de bank zit als afgevaardigde. Al heb ik dat altijd wel gescheiden gehouden: hij deed zijn ding als speler en ik had gewoon mijn taak als afgevaardigde.
Ook aan onze match voor de Beker van België met trainer Bart Mauroo op en tegen Beerschot in 2014 heb ik goeie herinneringen. Beerschot was toen net gepromoveerd en was enorm ambitieus, en Antonio Munoz was dan onze tegenstander. Het Kiel zat goed gevuld en bij de rust stonden we 0-2 voor. Onverwacht, want we hadden toen enorm veel geblesseerden. Helaas zijn we in de slotfase toch nog onderuitgegaan, na verlengingen. We hebben toen wel een heel sterke match gespeeld en de sfeer was onvergetelijk.
Een beetje gelijkaardig was de eindrondematch op Eendracht Aalst in 2017. We hadden toen een wisselvallig seizoen achter de rug met Jurgen Van Opstaele als coach, maar we behaalden toch nog een ticket voor de eindronde. In de tweede match moesten we op verplaatsing bij favoriet Eendracht Aalst. Maar na een slopend seizoen waren er toen zoveel geblesseerden, maar met een heel erg jonge spelersgroep speelden we toen echt een topmatch, al kregen we in de slotminuten toch nog een onverdiende goal tegen. En ik herinner me ook dat Richard toen een sterke match heeft gespeeld, dus dat blijft ondanks de nederlaag én de uitschakeling wél een mooi moment.
KRC Gent dat is een grote familie met een mooie traditie, maar voor jou was écht bijna familie geworden hé?
Linda Lievens: Zeker. Ik was minstens vier keer week op de club en dan zie je sommige mensen op de club ook heel vaak. In al die jaren is Pascal Martens, onze keepertrainer, er altijd voor mij geweest. Hij was dé ancien bij de technische staf, want hij loopt hier ook al meer dan tien jaar rond. Hem zal ik zeker heel erg missen. Jannes en Wesley en onze kinesisten Sven en Saskia uiteraard ook, want de technische staf is een hecht team. En André Van Acker ook natuurlijk, onze terreinverzorger en duivel-doet-al die veel respect verdient. We hebben elkaar altijd goed geholpen. Met iemand als Marc De Clerck was het jarenlang heel prettig samenwerken en ook met Peter Demaret en zijn familie hebben we heel fijne momenten beleefd op de jeugdtornooien bijvoorbeeld, waar ik ook altijd van dienst was. Die mensen ga ik zeker blijven zien. Ook Eric Ceulemans is er altijd voor mij geweest, als ik met iets zat op sportief of op persoonlijk vlak. En de familie Pennoit natuurlijk. Onze voorzitter Luc doet alles voor de club, maar zeker met Marc Pennoit en zijn vrouw Petra heb ik een sterke vriendschapsband. Dat zijn zo fijne mensen. Dat zijn allemaal momenten om te koesteren. En ik ga dus zeker ook naar hier blijven komen. Al zal ik dan geen verplichtingen meer hebben en dan kom ik gewoon naar hier om naar de match te kijken of om lekker te eten tijdens de prefoot. Eigenlijk is dat iets waar ik wel naar uitkijk: naar hier komen zonder iets te moeten. Ik heb hier altijd met iedereen een goeie band gehad, echt met iedereen, dat zijn allemaal vrienden geworden voor mij.
Ook buiten onze club was je een bekend en geliefd figuur, bij de tegenstanders maar ook bij de scheidsrechters bijvoorbeeld. Ik denk wel dat nog veel voetballiefhebbers onderschatten dat de taak van afgevaardigde heel belangrijk is en dat er veel tijd in kruipt?
Linda Lievens: Natuurlijk bouw je doorheen de jaren met al die mensen een sterke band op. Het is een kleine wereld en je komt bij al die clubs wel elke keer terug en je ontmoet dezelfde mensen. En ik babbel graag hé. Ook de scheidsrechters zie je een paar keer per seizoen en die mensen zijn blij als ze goed worden ontvangen en als ze zien dat alles in orde is. Een afgevaardigde moet veel formaliteiten in orde brengen voor én na de wedstrijd. Ook tijdens de trainingen was ik eigenlijk altijd aanwezig, alles bij elkaar kruipt daar dan heel veel tijd in. Want op wedstrijddagen moet je al vroeg op de club verzamelen en je bent pas laat terug. En dan moet je nog altijd het materiaal opruimen en de was doen. Als vrijwilliger moet je vooral veel clubliefde hebben. Maar ik kan met een gerust hart stoppen. Hans Depuydt zal mij vervangen, hij heeft vorig seizoen al af en toe overgenomen en hij is ondertussen al wat ingewerkt.
Wat ga je nu doen met al die vrije tijd die je volgend seizoen zal hebben?
Linda Lievens: ik ga vooral niet teveel plannen. Ik heb de voorbije jaren ondervonden dat alles een beetje te vol was gepland. Je mag dat niet onderschatten: mijn vast werk en dan ’s avonds en in het weekend altijd op de club zijn. Vanaf nu wil ik wat meer tijd voor mezelf, om wat te niksen of wat andere dingen te doen. En ik zal ook wat vaker naar de matchen van Richard kunnen gaan kijken, hij speelt nog altijd bij Jong Lede. En nu kan ik misschien eens samen met mijn andere zoon Angelo naar een match gaan kijken. Vroeger was dat bijna onmogelijk door de kalender van onze Ratjes.
